Feeds:
Argitalpenak
Iruzkinak

Posts Tagged ‘Aita Donostia’

Lekarozko Uharte auzoan, Elizondo, Garzain eta Irurita artean, Baztan ibaiaren alboan, 120 urte inguruz, ospe haundiko “kolegio” bat izan zen, hain zuzen “Gure Ama Birjinaren Ahoulku Onaren” eskola (Colegio de Nuestra Señora del Buen Consejo).

Lekauzko kolegioa (izen honekin ezagunagoa zena) bere hastapenetatik, bi arrazoirengatik ikastetxe berezi bat izan zen: bere instalazio bikainengatik eta bere irakasleen dotazio altuagatik, guztiak kaputxinoen ordenako kideak. Lekarozko Ikastetxeak aurreko mendearen hasieran, orkestra eta abesbatza, zinema, argazkigintzako laborategia, natur zientziak, fisika eta kimika, kirol pabiloiak, x izpien aparatua zuen ebakuntza-gela… ziutuen eta  munduko barnetegirik onenetako bat izan zen, eta bertara bortz kontinenteetako ikasleak etortzen ziren.

Kolegioaren lehen argazkia (1891). Argazkia excolegialesdelecaroz.com.

1888an Joaquín María Llavaneras kaputxinoaren eskutik Lekarozko Ikastetxea sortu zen, baina 1890ra arte ez ziren kaputxinoak (22) lehen 87 ikasleekin (Kantabriakoak) agertuko. Urte bat beranduago, 1891n, eliza inaguratuko dute eta urtez urte ikastetxea handitzen joanen da. 1897an energia elektrikoa ekoiztuko dute eta horretarako presa bat eraikiko dute  Baztan ibaian (2009an botaia izan zena) eta argitzeko gas argiak ordez argindarra elektrikoa jarri zuten. 1902an zaldien trakzioko “diligentziak” lurrunezko autoekin ordezkatu ziren, eta bi urte geroago azken hauek motordun auto batzuekin (“Dion-Boston”).
Ikastetxea autonomoa izan nahi du hasieratik, eta 1915ean Bidasoako trena ireki zenean, kaputxinoek Iruritara doan errepidea egingo dute, Iruritan geltoki bat egongo baitzen. 1926an behitegia, zerritegia eta hiltegia eraiki ziren, baita ere gasna egiten hasi zuren, 1927an lehen irratia jarri zuten Ikastetxean eta 1930ean berogailua.

1931an handitze-lanak hasten dira, baina Errepublikako egoera berrie eten egiten ditu. Egoera hontan, 1932an, izena aldatu eta  “Liceo Lecároz, S.C.” sozietatea legez formalizatu zuten eta zuhurtzia neurri gisa, irakasle sekularrak klaseak emanen dute. 1933an, soinu-zinema iritsi zen ikastetxera, eta 1935ean, makina berriak erosi eta sare elektrikoa berritzen da.

Garai haietan kolegioa euskal nazionalismoaren gune garrantzitsu bat da , euskal nazionalismo kulturalaren hazitokietako bat bihurtu zen. Ikastetxean nazionalismo kultural berria horren hiru zutabe garranzitsuak ematen ziren: musika, filosofia eta hizkuntza.

1936an militarren altxamenduaren ondoren, gerra garaian ikastetxea odol-ospitalean eta gero, erietxean bihurtzen da. Gerra Kolpe gogorra izanen da eta urte hoietan 20 fraide-irakasleetatik 17k destinoa aldatu, alde egin edo  erbesteratu egin zituzten, haien artean: Aita Donostia, Fray Miguel de Alzo, Aita Hilario Lizarrakoa…

Aita Donostia 1941an bueltatuko da eta urte hortan ere barnetegi gisa soilik sortua izan arren erabakiko dute kanpoko ikasleentzako matrikula irekitzea (Lehenengo baztandarrak hartuko ditu). 1944an liburutegia handitu eta erizaintzako instalazioak berrituko dira. 1947an Ford-8 kamioi-autobusa eskuratzen da eta 1949an lehenengo jolas aretoa eraikiko da.

Kolegioko Natur Zientzien Museoa. Argazkia excolegialesdelecaroz.com.


50. hamarkadan erlijiosoen (monjak) egoitza eraikiko dute, sukaldea handitu eta garbitokia lekuz aldatzen da, baita ere “Lurdetxo” berriz diseinatzen da. 1953an Jorge  Oteiza ikasle ohiak P. Llevanerasen monumentua zizelkatuko du (Marino di Teana eta Isamel Fidalgo lagunduko diote), 1954an  Zentral elektrikorako multzo elektrogeno bat lortu zen,
56an Saskibaloiko pista berria eraikiko da, 1958an Aita. Donosti busto batekin omendu zioten eta 1959ko maiatzaren 30ean,  A. Luquinek Boy Scouts hezkuntza erakundea sortu zuen.

Hurrengo hamarkadan, 1961an Ubarrenetxea jaunak oparituta, kolegioko lehen telebista aparatua agertuko da eta 1962ko abenduaren 9tik 10erako gauean, ikastetxearen zati batek sute bat jasan zuen, eta, horren ondoren, pabiloi berriekin handitze bat egiteko erabakia hartu zen. Handitze hori, Ikastetxe Berria izenekoa, 1968an inauguratuko da eta 1980an kiroldegia eginen da. 84an “Lekarozko Txokoa” eta 86an informatika gela ezarri zen.

1988an Ikastetxeko mendeurrena ospatuko dute baina guttira Lekarozko ikastetxeko azken ikasturtea izanen da (1989-1990) . Urte horretan bertan, Nafarroako Gobernuari ikastetxe berria saldu zitzaion, Baztango Bigarren Hezkuntzako Institutua eta gazteentzako aterpetxea izateko.

2002an Ikastetxe zaharrean egoera tamalgarria izaten hasten omen da; liburutegiko liburuak, koadroak, mendeurreneko museoa, aldarea, organoa, bankuak, Alonso Canoren Kristoa, pupitreak, Llevanerasen omenez Oteizak egindako eskultura…  kolegiotik atra eta eramanen dute. Gauz gehienak, eskultura barne, Zangotzako kaputxinoen monastegian akituko dute, bertze batzuk liburuak adibidez, Iruñako San Antonio liburutegian.  

Hurrengo urtean altzarien eta objektuen lekualdaketa progresiboak aurrera jarraitzen du eta 2003ko
Otsailaren 11n A. Luquín izanen da da Lekaroz utziko duen azken aita. 

Espoliazioak, lapurretak eta gainerako ezbeharrek  jarraitzen dute, 2007an elizako ezkilak eta erlojua “desagertuko” dira. Ezkilak Lizarran agertuko dira, erlojua?

2009an lekauzko kolegioa garai batean zenaren fantasma triste eta penagarri (baita ere beldurgarria) bat da. Azken arnatsa artzen eta erraustea  itxarotzen ari den  eraikuntza  da, sarrera debekatua dago eta etsizinguratua, “erortzeko arriskua” idatzita daukan kartel bat ageri da. Ekainaren 15ean, Nafarroako Gobernuak erabateko eraispenaren berri eman zuen, bere ustez, hondamenean dauden eraikinak birgaitzeak ez du merezi.

80 Tonako pisua eta 30 metroko besoa duen makina kolegio zaharra botatzen.Argazkia erran.eus

Azaroaren 23an kolegioaren eraispena hasten da, horretarako Olloquiegui Redenor UTEak 393.518,90 euroko aurrekontua izanen du. Bakar bakarrik babes berezia duen eliza, klaustroko bi magnolioak eta bertze leku batera eramanen den kolegioko sarrerako arkupea mantenduko dira.[1] Gainerakoa, abenduarako botaia egonen da. Hau dena botatzeko 80 Tona  eta 30 metroko besoa duen makina erabiliko dute.

Mende bat baino gehiagoz  Aita Kaputxinoen Eskola zegoen tokian Lekarozeko Campus Enpresariala sortuko da. “Kampusa”, Aquitania-Euskadi-Nafarroa Euroeskualdearen Espezializazio Adimentsuko Estrategiaren lehentasunezko azpisektoreetako enpresen ezarpena lortzeko sortu izan zen.

Sarrera hau egiteko erabili den materiala:

[1] Lekarozko Kolegioa botatzen hasi dira. erran.eus (2009).

www.excolegialesdelecaroz.com.

Colegio Nuestra Señora del Buen Consejo de Lekaroz. Auñamendi Eusko Enziklopedia.

Read Full Post »

1797ko Maiatzaren 30an, egun batzuk bilatzen eta parajia miatu ondoren, azkenian Erratzu aldean, Bidarraiko mugatik oso hurbil, hain zuzen Urbakuran eta Xumusuko borda tartian, ostoz eta harriz estalita eta altxatue  Aralarko San Migeleko irudia aurkitu eta berreskuratua izan zen.

1912an Aita Donostiak  Erratzun, gertakizun hau kontatzen dituen bertso batzuk Andrés Jaimerenaren ahotsatik entzun  eta “San Miguelen kantua izenarekin” idazita utzi zituen.

(1) San Migelen kantua kantatzera nua,

Aditu nai duenik nior balín bada.

Berri txarrak dabiltze munduan barrena,

Notizioso geienak izanen al gara Aingerua lapurrak eremana dela.

 
 

(2). San Migela yuan eta ladronaren biotza (itzak?)

– Atariok edekitzen etziaudek errezak,

Burniak kituk eta ez agiz beratzak.

Batek ez erran biar:-langai or¡ utzak

Bertan ez gaitxan artu geren eriotzak.

(8)- Frantzian mugako paraje batian,

San Migel opa tugu arrian ertian,

Arrepatu dugunian konsola gaitzian

Lapurketaren istorioa 1797ko udaberrian hasten omen da, hain justu, Maiatzako 11an gazte talde batek Aralarko monastegian sartu eta bertze gauzen artian San Migeleko Irudia lapurtu dutenean. Lapur taldea, iparraldeko 9 lagunez osatuta zegoen eta taldea Bidarraien juntatu zen. Lapurren buruzagie Pedro Arlepo  Bidarraitarra zen,  Bidarraikoa  Juan lapurtxiki” zen, berriz Domingo Abanz Ezpeletakua zen, Pedro Gameto Makeakoa, Juanes eta Martin Etxeberria anaiak Luhusukoak , baita ere  Luhusutarra zen Sebastian Noblea (honek Luhusuko alakatearen sema zen), han ere  Pedro Andikol Luzaidetarra morroi gise bizi zen, eta azkenik Pedro Dibar gaztearekin taldea osatzen zuten.

 

Aralarko San Migel irudia.

Egun hartan behenaparrak Pedro Dorregarairen (zonalde artako jauntxoa) ikazkiñak zirela eta gaua pasatzeko aterpea behar zutela aizakiarekin, monastegian babestu ziren. Ilunabar aldera  indarrik ezarri gabe monastegia bere eskuetan dago, Arlepo eta Andikol sakristaua haiekin jaistera behartzen diote. Biztartean bertziak dena lapurtzeko denbora dute; monjen arropa, janaria, bitxiak… eta baita ere Santutegiko gauz preziatuenak, haien artean San Migeleko irudia. 

Lapurtutakoa berehala saltzeko intenzioarekin, gau hortan bertan lapurtu bezain laster bidea artzen dute Bidarraierantz. Baztanen sartuko dira, Belaten Berderizgo lepoa Luzaideko bidea artuz. Goizean monastegiko fraideak lapurketako berrie emanen dute eta segidan garai hartako autoritateak lapurren gibeletik atrako dire.

Lapurrak Almandoz pastu bezain pronto, altxorra banatzeko parada egiten dute. Batzuk ez daude konforme nola izan behar den banaketa eta haien artean liskarrak sortzen dira, ondarrian  Etxeberri anaietako bat hilko dute eta bi taldetan banatzen dira. Elizondoko justizia, talde hoietako bat arrapatzea lortuko dute ,hain just Andikol, Abanz, Dibar, Noblea eta Gameto harrapatuko dituzte. Baina hauei  ez diete ja aurkituko, ez bitxirik ezta irudirik! Lapurtutako guzie Arleporen eskuetan daude.

Noblea autoritatekin kolaboratu zun, bere aitak Luhusuko alkatea izanik  gaitasuna izanen zun Arlepo aurkitzea edo harrapatzea eta horrela izan zen. Gun batzutara Arlepo behenafarreko lurretan harrapatuko dute baino San Miguela ez diote aurkituko. Lapurtutako gauz batzuk saldu ondoren San Migel irudia bidean ezkutatu dula errenen du. Bidarrai inguruan eta gero Urritzaten bilatu ondoren Maiatzako 30an Urbakuran eta Xumusuko borda tartian, ostoz eta harriz estalita Aralarko San Migeleko irudia aurkituko dute.


Noblea
 autoritateekin kolaboratzeagatik aske utzi zuten. Dimar, 17 urte baino guttiago zuelakoz 10 urtez preso Melillan zigortu zioten, baino trafalgarreko bataillan zela ta Kadizera ihes egitea lortu zuen.

Elizondoko justiziak harrapatutako bertze hiruak; Andikol, Abanz eta Gameto urkamendian (horca) hiltzea kondenatuak izan ziren. 1800eko maiatzaren 29 urkatuak izan ziren eta garai haleta ohiko zen bezala bere eskuak moztu zituzten eta denbora batez jende guztia ikusteko eta jakiteko zer gertatzen zizaien lapurrei, Aralarreko santutegian dilindan egon siren. 

Baztan alde hontan bertze lapur famatuak izan dira ere, adibidez; Juan Iturbide izenekoa eta “ Baztango kituen kondea ” goitizena zeukana. XVI. meneren bukaeran ibilitako lapurra Ustaritzekoa izan arren, zonalde hau zeukan lantoki nagusia. Azkenian Sunbillatarrek harrapatu zioten eta 1597an Iruñaran epaitzera eraman zuten.  Epaiketako paperetan bere hitzak idatzita gelditu ziren eta gaur egun irakurtzen ahal da :

Vay guc euce verce, nic badut Vaztaneh...”

Baita ere, Arturo Canpionek “Don Garcia Almoravid”  liburuan Nafar osoako lapur eta bandoleroen zerrenda bat aipatzen du, eta zerrenda hortan Juan Ferrandiz baztandarra agertzen da Canpionek baztandarra halaxe deskribitzen dio

“… Naiz gaztea  eta monja aurpegia izan arren bere balentria hauen guztia baino haundiago da eta ez baldin bada galtzen askoz hitz egingo da beraz…”

Sarrera hau egiteko erabili den materiala:

Cancionero Vasco. Aita Donostia. III. bolumena. Eusko Ikaskuntza.

Bandoleros vascos” . David Zapiriain Karrika. Ttarttalo

Quién es quién en la historia del país de los vascos. Iñaki Egaña Sevilla. Txalaparta. 2005.

El criado o morroi: visión etnográfica-histórica. Juan Garmendia Larrañaga. Eusko Ikaskuntza.

Read Full Post »

Odonimoa (grezierazko οδός, odós, “kale” + ὄνομα ónoma, “izena“) hiri barneko eta kanpoko bideei emandako izendapena da. Toponimiaren azpi-atala da.

1858ko azaroaren 30eko Errege Aginduaren arabera, beharrezkoa zen herri bat osatzen zuten kale guzti-guztiak izendatzea, eta kale horien barruan, kale horiek osatzen zituzten eraikinak etxez etxe zenbakitzea. XIX. mendearen erdialdera arte, kaleak ez ziren errotulatuak izan, eta eman zitezkeen izenak gremio jakin baten, profesionalen, jarduera jakin baten, herritar bikain baten etxearen edo antzeko gaien kokapenaren isla baino ez ziren.

Kaleen izenek aunitzetan konta diezagukete udalerrien historiari eta kulturari buruz. Horietako aunitz oroitzapenezkoak dira, hau da, kolektibitatearentzat garrantzitsutzat jotzen diren pertsona ospetsuak, ekitaldiak eta balioak ospatzeko aukeratu dira.

Elizondoko kale nagusia, Santiago kalea izena du, herriko zaindariagatik datorkio, eta karrikaren jatorria XIX. mendearen erdialdekoa da,  1845an ireki zen .

Data hori baino lehen, bi karrika nagusi zituen Elizondok: kale Nagusia eta Eguzki kalea. Azken hau, Baztan ibaiaren eskuineko ertzan zeuden etxe soltuek osatzen zuten eta bertzearekin alderatuta, kale eguzkitsu bat zen, non eguzkiak egun osoa ematen duen. Urte guttira bi karrika hauek izen propioa emanen diete.

1890eko urriaren 30ean, Elizondoko herriak Isabel II.ari Suplikako instantzia bat zuzendu zion, Jaime Urrutia Irisarrirentzako titulu edo kondekorazio bat eskatuz, ongile publiko gisa. Eskaerarekin batera, herriko kale nagusiari bere izena eman zioten. Ohore hori emateko merezimendueak; urak herrira ekartzea, espaloiak, zuhaiztidun pasealeku bat, bi garbitoki (bat Miserikordiarako eta bestea publikoa), parrokia-organoa erostea eta Elizondoko errota aprobetxatzeko produkzio elektrikoko makineria ezartzeko egin zuen ekarpena eskertu nahi izan zioten. Jaime Urrutia kalea bere izena darama eta karrika hortako Zatonea etxean Jaime urrutia Irrisarri jaio zen.

31 urte ondoren, 1921eko urriaren 18an Eguzki kaleko (Txokoton) Martindene Etxeko pareta batean “Braulio Iriarte kalea” jartzen zuen txafla erakutsi zen. Hortik aurrera Eguzki kalea Braulio Iriarte karrika bezala ezagutuko da. Braulio Iriarte Goienetxe, 1860an jaio zen eta garaiko baztandar haunitz bezala, 17 urtekin eta inolako ikasketarik, ofiziorik eta sosik gabe, Me­xi­kora emigratuko du.Mexikon legamia, irina eta derroten negozioetaan ibili ondoren sosa unen du eta Elizondoko ongilea izanen da; Elizondoko pilotalekuaren eraikuntza osorik ordaindu zuen , 120.000 pezeta (kostu osoaren %13,2) eman zituen  Elizondoko eliza berriarentzarako baita ere zarretxea aurrerea segitzeko sosa dexente eman zuen.

Baztango zarretxea, Francisco Joaquin Iriarte karrikan du sarrera. Francisco Joaquin Iriarte, elizondar eligizon (presbiteroa) ongilea izan zen eta XIX. mende erdialdean diru mordoxka eman zuen miserikordia berri bat erekitzeko intenzioarekin. 1857an, emandako sosakin gaur egun ezagutzen dugun zarretxeko eraikina erriki zen eta bere omenez karrikari izena patu zioten.

Izen propioak dituzten kaleekin jarraituz, Elizondoko Santiago elizaren ondoan doan kalea eta Agerreako bideraino hedatzen dena, Maurizio Berekoetxea Elizondar parrokoaren izena du. 22 urtez Elizondoko parrokoa izateaz gain, Baztango artzapeza, organista eta ahots-irakaslea izan zen, eta garrantzi handiko pertsonaia izan zen musika eta kultura baztandarrean. Gaixotasun luze baten ondoren 1933ko abuztuaren 24an zendu zen eta urte eta erdi beranduago (1934) Elizondoko elizaren inguruko kaleari bere izena emanen diote.

Azken kale horrekin ia paraleloan, Maria Azpilkueta karrika dago, Xabierko San Frantzisko santu eta patroi nafarraren amaren izena daramana. Haren ahozko tradizioak dioenez, ama Azpilkuetako baztandar herrian jaio zen.

Bi kale horiek zeharkatuz Aita Donostia kalea dago, Jose Gontzalo Zulaika Arregi Lekauzko kolegioko fraide kaputxino, musikologo, folklorista, idazle eta euskaltzaindiaren omenez izena daraman kalea da.

Plazatik irten eta Baztan ibaiaren ertzean, Pedro Axular kalea abiatzen da. Karrika honek Pedro Agerre Azpilkuetaren oroimenez (bere jaiotetxearen izenaz ezagunagoa, Urdazubiko Axular baserria) izena du. Axular apaiza eta historiako euskal idazlerik handienetakoa izan zen, eta bere “Gero” liburua euskal literaturako lan garrantzitsuenetako bat da, euskara batua definitzeko ere balio izan duena.

Gure euskal kulturako pertsonaia batekin lotuta dagoen bertze karrika bat Xalbador kalea da. Trinketaren alde batean dagoen kale honek, Fernando Aire Etxart bertsolari handiaren goitizena darama.

Kuartelekozelaia (Ikastola) Mendinueta karrika irteten da. Mendinuetarrak Elizondoko Istekoenea etxeko jatorrizko jauntxo familia zen eta hoien artean Juan Martin Mendinueta Urrutia nabarmentzen da, 1797an Nueva Granadako erregeorde izan zena ( gaur egungo Kolonbia). Nahiz eta zihur ez nagon kale honen izena toponimikoa den. Hau da, toki edo termino horrek duen eso zuen izena.

Hauetatik mordoxka ditugu; Burges kalea, Erabeta karrika, Menditurri, Giltxaurdi, Erlategi. Kale horiek iragaiten diren parajearen tokiagatik hartzen dute izena. Bertze kale mordoxka bat Baztango medien izena dute; Abartan kalea, Legate, Amezti kalea, Alkurrunz, Atxuela, Gorramendi eta Akullegi karrikak.

Nahiz eta azken hau ordea, kale horrek Akullegi muinora garamatzalako (338 m) deitzen zaio. Era berean, Alduides kalea, eta Urepel karriken izena kale horiek Iparraldeko herri horietara garamatzatelako jasotzen dute. Azkenik, Amaiurko gaztelua kalea dago, nafar lealistek gaztelarren eta traidore nafarren aurka egindako defentsa ohoretsuaren pasarte historikoa gogorarazten eta omentzen duena, eta honen bukaeran perpendikularrean Diputazio kalea, 60-70eko hamarkadetan probintziako diputazioen omenez, kasu honetan Nafarroako Foru Aldundiaren omenez, herri askotan erabilitako izena.

FOTOTEKA

Argazkiak  Leoncio Urabayen. Academicae 1910-20


Read Full Post »